ประวัติดอกบานเย็น ดอกบานเย็นเป็นดอกไม้ที่มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาเขตร้อน แถบเม็กซิโก เปรู ที่มาของชื่อดอกบานเย็นนั้น เนื่องจากดอกบานเย็นเป็นดอกไม้ที่ออกดอกบานในตอนเย็น จึงมีชื่อภาษาอังกฤษชื่อเล่นว่า Four O' clock flower ซึ่งหมายถึง ดอก 4 โมง ส่วนชื่อภาษาอังกฤษสามัญว่า marvel of Peru หมายถึง สิ่งมหัศจรรย์หรือสิ่งที่น่าพิศวงแห่งประเทศเปรู ซึ่งดอกไม้นี้เองก็มีถิ่นกำเนิดในเปรูตามชื่อด้วยเช่นกัน ส่วนการปลูกดอกบานเย็นในสยามนั้น ไม่มีใครทราบแน่ชัด แต่สตรีสยามในอดีตผู้หญิงไทยรู้จักใช้ผัดหน้าให้ผิวสวยและไม่เป็นสิว ดังปรากฏในพระราชนิพนธ์ของ ร.2 เรื่อง อิเหนาตอนหนึ่งว่า
“ ลางนางบ้างเก็บลูกบานเย็น มาผัดหน้าทาเล่นไม่เป็นสิว ”สรรพคุณของบานเย็น- ดอกบานเย็น ใช้ทำสีผสมอาหารสีแดงเข้ม ซึ่งมักใช้แต่งสีเค้กและเจลลี่
- ใบ กินสุกได้ แต่ควรกินเมื่อจำเป็นเท่านั้น และใบ ใช้ลดอาการอักเสบ น้ำคั้นใบตำละเอียดและต้มแล้วใช้รักษาฝีหนอง
- เมล็ดของบานเย็นบางพันธุ์ เมื่อบดละเอียดเป็นผงใช้ผสมในเครื่องสำอางและสีย้อม[1] แต่เมล็ดบานเย็นส่วนใหญ่ถือว่ามีพิษ
- ส่วนต่างๆ ของต้นบานเย็นนำไปใช้ในยาขับปัสสาวะ ยาระบาย และรักษาแผล ส่วนรากเชื่อว่ามีสรรพคุณเพิ่มสมรรถนะทางเพศ และออกฤทธิ์ขับปัสสาวะและระบายท้อง รวมถึงมีการใช้เพื่อรักษาอาการบวมน้ำ
จากfr.wikipedia.org
www.arunsawat.com
บ้าน 
