รำเพย ดอกไม้สมุนไพรมีพิษ

ประวัติ
ดดอกรำเพยมีถิ่นกำเนิด ในทวีปอเมริกาเขตใต้และทวีปอเมริกาเขตร้อน มีการค้นพบดอกไม้ชนิดนี้ครั้งแกที่ประเทศเปรู ดอกรำเพยเข้ามาเมืองสยามเมื่อใดไม่ทราบแน่ชัด ส่วนชื่อ “รำเพย” ได้รับพระราชทานนามจากรัชกาลที่ 3 และตั้งเป็นเกียรติแด่พระนามของพระองค์เจ้ารำเพยภมรภิรมย์ ภายหลังได้เป็นกรมสมเด็จพระเทพศิรินทร์ทรามาตย์ ในรัชกาลที่ 4 และเป็นพระราชชนนีของรัชกาลที่ 5 ซึ่งต่อมาทรงโปรดเกล้า ฯ พระราชทานดอกรำเพยเป็นตราเครื่องหมายประจำโรงเรียนเทพศิรินทร์จนถึงทุกวันนี้ ส่วนวรรคดีไทยที่กล่าวถึงคำว่ารำเพย ในกาพย์เห่เรือของ เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร (เจ้าฟ้ากุ้ง) ซึ่งตรงกับรัชสมัยพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ (ครองราชย์ พ.ศ. 2275 - พ.ศ. 2301) ว่า

“…รวยรินกลิ่นรำเพย คิดพี่เคยเชยกลิ่นปราง
นั่งแนบแอบเอวบาง ห่อนแหห่างว่างเว้นวัน…”

*** แม้ในวรรณคดี มีคำว่ารำเพยปรากฏ แต่อาจหมายถึงรำเพย ที่หมายถึงลมพัดอ่อนๆ เรื่อยๆ ที่มีกลิ่นดอกไม้มากกว่า เพราะว่าชื่อดอกรำเพยเพิ่งถูกได้รับนามพระราชทานในสมัย ร.3

ประโยชน์
เปลือก ใช้รักษาไข้มาเลเรีย แก้ไข้ เป็นยาถ่าย ใช้เพิ่มความดันโลหิตสูง ใบและเมล็ด ใช้เป็นยาถ่าย ยาทำแท้ง (อย่าไปทำล่ะ - -) แต่ว่าทุกส่วนที่ใช้ต้องผ่านขบวนการความร้อน เพื่อทำลายสารพิษที่มีในน้ำยางขาว ปัจจุบัน จึงจัดเป็นไม้ที่มีพิษ

ความเป็นพิษ
ส่วนที่เป็นพิษคือ น้ำยางขาวในทุกส่วนของพืช เมล็ด โดยพิษจะทำให้ปวดหัว คลื่นไส้ อาเจียน และท้องเสีย เนื่องจากมีการระคายเคือง มองเห็นไม่ชัด มึนงง ชีพจรเต้นช้าหรือไม่สม่ำเสมอ ความดันโลหิตลด และการมองเห็นสีผิดปกติ และตายเนื่องจาก ventricular fibrillation เป็นพิษต่อหัวใจ และการหายใจ มีฤทธิ์ต่อระบบหัวใจและทางเดินโลหิต ยางขาวมีพิษต่อหัวใจ วัวควายกินใบรำเพยเข้าไปประมาณ 6-10 ใบ จะทำให้ตายได้ บางครั้งคนอาจเผลอกินเข้าไป ก็ทำให้เสียชีวิตเช่นกัน น้ำยางเมื่อถูกผิวหนังจะมีอาการแพ้เป็นผื่นแดง แสบคัน หากเคี้ยวเมล็ดจะรู้สึกชาที่ลิ้นและปาก ทำให้มีอาการปวดแสบปวดร้อน คลื่นไส้ อาเจียน ปวดศีรษะ ท้องเสีย ง่วงนอน ม่านตาขยาย ความดันโลหิตลด การเต้นของหัวใจผิดปกติ ชีพจรเต้นช้าและอาจถึงตายได้ เด็กรับประทานเพียง1-2 เมล็ด ผู้ใหญ่ 8-10 เมล็ด ก็จะถึงตายได้

รำเพย ดอกไม้สมุนไพรมีพิษ Ramphei2

จาก
logis.rmutto.ac.th
th.wikiepdia.org
www.biogang.net
www.wangtakrai.com
รำเพย ดอกไม้สมุนไพรมีพิษ Ramphei3